ŞÜYUU VUKUUNDAN BETER!
ŞÜYUU VUKUUNDAN BETER!
Son günlerde gittikçe artan taciz, tecavüz, çocuk istismarı gibi insanlığın yüz karası suçların çok konuşulduğu bir ortamdan rahatsız olmayan aklı selim bir insan yoktur sanırım.
Ancak nedense önünü ve ardını düşünmeden ilgili, ilgisiz herkes bir şey söylüyor, yazıyor, çiziyor, resmediyor, paylaşıyor.
Eskilerin çok güzel bir sözü vardı, "şüyuu vukkundan beter" derlerdi. Yani bir şeyi çok dile getirmek onu bilfiil yapmaktan daha kötüdür.
Bu dünya git gide arsızlıklar, hayasızlıklar ve edepsizliklerle dolmaya başladı.
Bu durum hepimiz için bir felaket maalesef.
Hiç kimse bu durumdan etkilenmediğini ya da etkilenmeyeceğini düşünmemeli.
Bütün insanlık aynı gök kubbenin altında, aynı havayı soluyoruz ve aynı şeylerden etkileniyoruz.
Ne hristiyan, ne yahudi, ne putperest, ne ateist ve ne de müslüman kimliği taşıyan insanlar kendini bu felaketin dışında görmemeli.
Kurtulmuş, cenneti garantilemiş hiç bir ademoğlu yok bu dünyada.
Kim kendisini böyle zannediyorsa büyük bir yanılgı içindedir, belki böyle bir his daha da beter bir durumdur. Zira rehavet felaketin ateşleyicisidir.
Son yıllarda yazılı, görsel ve sosyal medyada alabildiğine bilgi, belge ve medya(resim, ses ve video) paylaşımı yapılıyor.
Bunlar bazen medya kuruluşları, bazen kamu kurum ve kuruluşlarının yayınları olabildiği gibi bazen de istihbarat örgütlerinin üçüncü kişiler aracılığı ile servis ettikleri bilgi ve belgeler olabilmekte.
Biz zavallı, sıradan insanlar da bunları sosyal medya, blog vb. vasıtalarla kişisel paylaşımlarda bulunarak adeta gönüllü olarak duymayana da duyurma görevi yapıyoruz. Hem de hiç bir araştırma, inceleme ve üzerinde düşünme gereği bile duymadan.
Şöyle bir bakın bir yerde hangi pislik çoğalıyorsa onun hakkında konuşmalar, paylaşımlar da çoğalıyor.
Evet, şimdi diyeceksiniz ki: "ne yani, lanetlemeyelim mi? pislikleri herkes görmesin de aldatılsın mı? yanlışların üstü örtülsün mü?"
Hata da bu noktadan başlıyor zaten.
Kurumsal veya doğal eğitim ve öğretim süreçlerinde hangi yaş grubunda ve eğitim basamağında olursa olsun hiç bir zaman insanlara olumsuz ve gereksiz şeyler öğretilmez.
Hele de pislikler, kötülükler insanların gözlerinin önüne bütün ayrıntılarıyla dizilmez.
İnsanın bir tarafı iyiliklerle dolu olduğu gibi diğer tarafı da kötülüklere meyyaldir. Dünyadaki yaşanmış ve yaşanmakta olan bunca kötülükleri uzaylıların gelip yapmadığı gibi görünmez varlıklar da yapmadı elbette.
Aynen iyilikler gibi her türlü kötülüğü de bizim gibi bir anne babadan doğan ademoğlu ademler yapmadı mı?
Kötülükler, kötü alışkanlıklar ve bütün olumsuz davranışlar insana beş duyusu ile algıladıklarını aşağıdaki sırayla sirayet etmektedir;
bilgi/haber toplama,
gözlemleme,
sorgulama,
tanıma,
nefret veya benimseme,
deneme/taklit,
alışkanlık,
bağımlılık
Bu durum her zaman hepimizin karşılaştığı bir şeydir. Çocukluk ve ergenlik döneminde ebeveynler veya eğiticiler bir nevi hayatın trafik levhaları gibi bizleri kötülüklerden ve olumsuz davranışlara giden yollardan sakındırır. Belki de en önemlisi verilen temel değerler eğitimi ve yönlendirmesi ile yetişkin bir insan olduktan sonra da bu sakınmanın bir meleke haline gelmesini sağlarlar. Eğer aile ve eğitim kurumları çocuklara ve ergenlere bu temelleri içselleştirmede yeterince başarılı olamamışlarsa ortaya dünyanın en tehlikeli yaratıkları olmaya aday insan müsveddelerini salmışlar demektir.
Bu meyanda ailelerin ve eğitim/öğretim kurumlarının en önemli vazifesi çocukları ve gençleri etrafındaki kötülüklerden uzak tutmak, olumsuz örnekleri azaltmak, mümkünse yok etmek bununla beraber olumlu örnekleri çoğaltmak, mümkün olduğunca güzel davranış ve faydalı işleri öne çıkarmaktır.
Peyami Bayram
13/04/2016, İstanbul
Son günlerde gittikçe artan taciz, tecavüz, çocuk istismarı gibi insanlığın yüz karası suçların çok konuşulduğu bir ortamdan rahatsız olmayan aklı selim bir insan yoktur sanırım.
Ancak nedense önünü ve ardını düşünmeden ilgili, ilgisiz herkes bir şey söylüyor, yazıyor, çiziyor, resmediyor, paylaşıyor.
Eskilerin çok güzel bir sözü vardı, "şüyuu vukkundan beter" derlerdi. Yani bir şeyi çok dile getirmek onu bilfiil yapmaktan daha kötüdür.
Bu dünya git gide arsızlıklar, hayasızlıklar ve edepsizliklerle dolmaya başladı.
Bu durum hepimiz için bir felaket maalesef.
Hiç kimse bu durumdan etkilenmediğini ya da etkilenmeyeceğini düşünmemeli.
Bütün insanlık aynı gök kubbenin altında, aynı havayı soluyoruz ve aynı şeylerden etkileniyoruz.
Ne hristiyan, ne yahudi, ne putperest, ne ateist ve ne de müslüman kimliği taşıyan insanlar kendini bu felaketin dışında görmemeli.
Kurtulmuş, cenneti garantilemiş hiç bir ademoğlu yok bu dünyada.
Kim kendisini böyle zannediyorsa büyük bir yanılgı içindedir, belki böyle bir his daha da beter bir durumdur. Zira rehavet felaketin ateşleyicisidir.
Son yıllarda yazılı, görsel ve sosyal medyada alabildiğine bilgi, belge ve medya(resim, ses ve video) paylaşımı yapılıyor.
Bunlar bazen medya kuruluşları, bazen kamu kurum ve kuruluşlarının yayınları olabildiği gibi bazen de istihbarat örgütlerinin üçüncü kişiler aracılığı ile servis ettikleri bilgi ve belgeler olabilmekte.
Biz zavallı, sıradan insanlar da bunları sosyal medya, blog vb. vasıtalarla kişisel paylaşımlarda bulunarak adeta gönüllü olarak duymayana da duyurma görevi yapıyoruz. Hem de hiç bir araştırma, inceleme ve üzerinde düşünme gereği bile duymadan.
Şöyle bir bakın bir yerde hangi pislik çoğalıyorsa onun hakkında konuşmalar, paylaşımlar da çoğalıyor.
Evet, şimdi diyeceksiniz ki: "ne yani, lanetlemeyelim mi? pislikleri herkes görmesin de aldatılsın mı? yanlışların üstü örtülsün mü?"
Hata da bu noktadan başlıyor zaten.
Kurumsal veya doğal eğitim ve öğretim süreçlerinde hangi yaş grubunda ve eğitim basamağında olursa olsun hiç bir zaman insanlara olumsuz ve gereksiz şeyler öğretilmez.
Hele de pislikler, kötülükler insanların gözlerinin önüne bütün ayrıntılarıyla dizilmez.
İnsanın bir tarafı iyiliklerle dolu olduğu gibi diğer tarafı da kötülüklere meyyaldir. Dünyadaki yaşanmış ve yaşanmakta olan bunca kötülükleri uzaylıların gelip yapmadığı gibi görünmez varlıklar da yapmadı elbette.
Aynen iyilikler gibi her türlü kötülüğü de bizim gibi bir anne babadan doğan ademoğlu ademler yapmadı mı?
Kötülükler, kötü alışkanlıklar ve bütün olumsuz davranışlar insana beş duyusu ile algıladıklarını aşağıdaki sırayla sirayet etmektedir;
bilgi/haber toplama,
gözlemleme,
sorgulama,
tanıma,
nefret veya benimseme,
deneme/taklit,
alışkanlık,
bağımlılık
Bu durum her zaman hepimizin karşılaştığı bir şeydir. Çocukluk ve ergenlik döneminde ebeveynler veya eğiticiler bir nevi hayatın trafik levhaları gibi bizleri kötülüklerden ve olumsuz davranışlara giden yollardan sakındırır. Belki de en önemlisi verilen temel değerler eğitimi ve yönlendirmesi ile yetişkin bir insan olduktan sonra da bu sakınmanın bir meleke haline gelmesini sağlarlar. Eğer aile ve eğitim kurumları çocuklara ve ergenlere bu temelleri içselleştirmede yeterince başarılı olamamışlarsa ortaya dünyanın en tehlikeli yaratıkları olmaya aday insan müsveddelerini salmışlar demektir.
Bu meyanda ailelerin ve eğitim/öğretim kurumlarının en önemli vazifesi çocukları ve gençleri etrafındaki kötülüklerden uzak tutmak, olumsuz örnekleri azaltmak, mümkünse yok etmek bununla beraber olumlu örnekleri çoğaltmak, mümkün olduğunca güzel davranış ve faydalı işleri öne çıkarmaktır.
Peyami Bayram
13/04/2016, İstanbul
Yorumlar
Yorum Gönder
Lütfen yorumlarınızda isminizi belirtiniz. Teşekkürler.