Bir hafta önce kaldığımız yerden hayata devam mı edelim yoksa bir şeyler yapmanın vakti geçiyor mu?

Tam bir hafta önce güzel İzmirimiz bir depremle sarsıldı.

Tüm ülke olarak canımız yandı.

Biz anladık ki;

Erzincan, Van, Elazığ, Afyon, Gölcük veya İzmir olmuş fark etmiyor;

hangi uzvumuz kırılsa tüm ülkenin canı yanıyor.

Çok şükür ki; acımızda biriz ve beraberiz.

Enkaz altında kaybettiğimiz canlar hepimizin yüreğini dağladı.

İdil, Elif ve Ayda yavrularımız enkaz altından çıkarken sevinç gözyaşlarımızı tutamadık.

Evet, bunlar çok güzel şeyler.

Bizi birbirimize bağlar, aramızdaki sevgiyi ve muhabbeti artırır.

Hepsine eyvallah.

Gelelim bugüne..

Aradan bir hafta geçti;

kaldığımız yerden hayata devam mı edelim yoksa bir şeyler yapmanın vakti geçiyor mu?

114 can kaybı, yüzlerce yaralı ve bir o kadar mağdur ailemiz var.

Şimdi enkaz kaldırıldı, yitirdiğimiz canlar defnedildi, yaralılar tedavi altına alındı, evi yıkılanlara geçici olarak çadır, konteyner vs sağlandı, belki evini kaybedenler için birer de konut yapıp verir devletimiz.

Lakin şunu hepimiz biliyoruz ki Türkiye'de yaşayan insanlar olarak çok ciddi bir deprem kuşağındayız.

Doğal afetlere karşı insanın acziyeti binlerce yıldır bilinen ve karşı konulamayan bir gerçektir.

Ancak insanlığın bilim ve teknoloji alanındaki geldiği nokta da binlerce yıl öncesine göre çok çok farklı bir noktada.

Aklımın erdiğinden beri hatırladığım kadarıyla 1970'li yıllardan bu yana yaşadığımız depremlerin bir öncekinden farkı belki sadece deprem sonrası enkaz kaldırma ve yardım hizmetlerindeki gelişim.

Deprem öncesi ile ilgili imar, inşaat ve bunlarla ilgili hukuki konular adeta yerinde sayıp duruyor.

Acıda ve kederde bir olmanın duygusallığından mest olmayı bir kenara bırakıp olayları rasyonel olarak değerlendirmeliyiz.

Yoksa Allah korusun aynı senaryoları tekrar tekrar yaşamamız şaşırtıcı olmaz hiç bir zaman.

Peyami Bayram

6 Kasım 2020

İstanbul