İstikamet ve istikamet açısı

BİR YANIM HEP AĞLAR BENİM

Merasim kıyafetli

sünnet çocuğu misali

bir günlük saltanatı 

bir ömür sanan,

düğünde ağlayan,

cenazede gülen;

yaşadığı her anı 

kaygısızca tüketen

bizim istikbâlimizdir. 

Genç nesil;

karşımda duran,
sanki taptaze bir enkaz. 

İçimdeki yangını

söndürmeye bir orman yetmez. 

Nereden başlasak diyor

vicdan siperi,

ne de olsa 

hepsi bu milletin neferi. 

İsimleri kimliklerinin önündedir,

farkında değil çokları;

ortasında kaldığı savaşın

ve duyarsız kalsın diye

taze bedenlerine sunulan

baldan tatlı haz tutkusu 
narkotik etkisindedir,

ve nereden bilsin ki

cümlesi hariçten ithal. 

Kısırdır ölçümleri

eğitim denilen;
zamanı bizden beyhude çalan 

alafrangalığın,

adeta çukura giden bir patika,

fayda yok;

ne içi boş malumatfuruşluklar

ne de istikbale hazırlanış. 

Sadece bir yarış;

neslin kendini içinde bulduğu;

bugün umduğu,

yarın solduğu. 

Toprağı yalnızca ziraat bilen,

ecdadı nüfus kütüğündeki tanımadığı isimlerden ibaret. 

Kaydında değil hiç birinin

kıymetsiz birer nesne,

etrafında tüm gördükleri;

kim yaşamış?

kim ölmüş?

ne olmuş?

neler olmamış

bu azîz vatanda!

Sahi vatan olmalıydı adı

değil mi

bu toprağın;

altında yatanların

üstünde hayat sürenlere 

bedeli ödenmiş armağanı. 

Kim bilecek?

İlmin bilemediğimiz sırlarını. 

Kim görecek?

Ufkun ötesindeki düşman atlarını. 

Kim tutacak?

Ellerinden çocukların,

bırakınca 

zaman hırsızı aletlerini. 

Kim ödeyecek?

Sonraki nesillere

bırakılacak mirasın bedelini

bu topraklara. 

Ve

yazacak adını;

muştulu şafaklara...

Peyami Bayram 

18/02/2018

İstanbul